Oorlogsrede

140.1a

'Τῆς μὲν γνώμης, ὦ Ἀθηναῖοι, αἰεὶ τῆς αὐτῆς ἔχομαι, μὴ εἴκειν Πελοποννησίοις, καίπερ εἰδὼς τοὺς ἀνθρώπους οὐ τῇ αὐτῇ ὀργῇ ἀναπειθομένους τε πολεμεῖν καὶ ἐν τῷ ἔργῳ πράσσοντας, πρὸς δὲ τὰς ξυμφορὰς καὶ τὰς γνώμας τρεπομένους. ὁρῶ δὲ καὶ νῦν ὁμοῖα καὶ παραπλήσια ξυμβουλευτέα μοι ὄντα, καὶ τοὺς ἀναπειθομένους ὑμῶν δικαιῶ τοῖς κοινῇ δόξασιν, ἢν ἄρα τι καὶ σφαλλώμεθα, βοηθεῖν, ἢ μηδὲ κατορθοῦντας τῆς ξυνέσεως μεταποιεῖσθαι.

Vorige Volgende

Vertaling

Wat mijn overtuiging betreft, Atheners, ben ik nog steeds dezelfde toegedaan als altijd: we mogen niet toegeven aan de Peloponnesiërs, ook al besef ik dat mensen zich niet met hetzelfde enthousiasme laten overhalen om oorlog te voeren als waarmee ze die oorlog daadwerkelijk voeren, en dat bij een omslag in de gebeurtenissen ook hun overtuigingen omslaan. En ik zie dat mijn advies nu in dezelfde trant moet zijn en tegelijkertijd verlang ik van diegenen van u die zich laten overhalen dat zij zich óók in het geval dat we falen zullen blijven inzetten voor wat we gemeenschappelijk hebben besloten - of anders ook niet, als we succes hebben, het gevoerde beleid als hun verdienste rekenen.